‘पर्सि शनिवार पशुपति जानुपर्छ ।‘ कहिलेकाहीँ यस्तो प्रस्ताव आउँछ । जागिरबाट अवकाश भएपछि सबै दिन शनिवारसरह नै हुन् । तर कहिले कतै सम्बद्ध भएका कारण मेरै फुर्सद नहुने, कहिले छोराहरूको कारण बिहान फुर्सद नहुने हुनाले पशुपति जाने दिन अक्सर शनिवार नै जुर्छ । ‘भैहाल्छ नि !’ नेपालकै आराध्य देव, देवाधिदेव महादेव, मैले फरक मत राख्नुपर्ने के हुन्छ र । फरक मतका आधार र कारण भए पनि तिनलाई एउटा कुनामा थन्क्याएर म तयार हुन्छु । तयार हुनु भनेको के हो र ? दुई जग मनतातो पानी टाउकोबाट खन्याउनु । धोएका तर धोएपछि नलाएका लुगा लगाउनु । ‘खुद्रा पैसा पनि ठिक पार्नु

आज सोह्र गते । संधैभन्दा पाँच मिनट अघि कार्यालय पुग्न म हतारिन्छु । आज हाम्रो शाखामा भीड हुन्छ, पेन्सन लिनेको भीड । निजामती, शिक्षक, प्रहरी र सेनामा लामो समय काम गरी सेवा निवृत्त भएका कर्मचारी र तिनका आश्रित परिवार पेन्सन लिन दश नबज्दै कार्यालयमा आइसकेका हुन्छन् । तीमध्ये धेरै अशक्त, बूढा र रोगी हुन्छन् । थर्थराएका हातगोडा, लर्वराएको जिब्रो र धमिलिएका आंँखा लिएर ती ग्राहकहरु भीडमा धेरवेर सल्बलाउन नपरोस् भनी आवश्यक व्यवस्था मिलाउन म कोशिस गर्छु । समयको खोलाले पाखा लगाएका तिनलाई भरसक सुविधा उपलब्ध गराउन बुढौतीदेखि डराइरहेको मेरो मन मलाई बारम्बार ताकेता गरिरहन्छ । यिनको कुनै समयमा नाम थियो, पद थियो, शक्ति थियो, प्रतिष्ठा थियो । तर

राजेशले आफ्नो घरवरिपरी आँखा दौडायो । घरमुनि रोपेको कलमी आँपको बोट हिउँदको जाडोमा कक्रेर बसेको थियो । केरा र बाँसका झाँङमा बास बस्न आउने चराहरु चिरबिर गर्दैथिए । घाँस झारेर नाङ्गा बनाइएका कुटमिरो र काभ्राका रुखहरु वसन्तको प्रतीक्षामा थिए । डाँडाको फेदमा रहेको माथिल्लो तला होचो भएको टाँडे घरको धुरीबाट धुवाँ पुतपुताइरहेको थियो । पालीमा रहेको खोरमा कुखुराहरु पस्न खोजिरहेका थिए । घर वरपर नयाँ परिवर्तन केही थिएन । उसले झोला दलानको खाटमा राख्यो । देशमा लोकतन्त्रको बहाली र गणतन्त्रको स्थापना जस्ता ठूला परिवर्तन भए पनि आफ्नो घर भने जस्ताको तस्तै पाउँदा उ विस्मित भयो ।  “ए, तँ आइपुगिस् बाबु