किसानबाट बाँस मागेर
चर्मकारसँग ताँदो मागेर
विश्वकर्मासँग ज्यावल मागेर
योद्धाले वाण बनायो
बलियो, तीक्ष्ण र अचूक ।
कहिले कुनै द्रोणाचार्य खोजेर
कहिले आफैं एकलव्य बनेर
कहिले चूकबाट सिकेर
योद्धाले निशानेबाजी जान्यो
बलियो, तीक्ष्ण र अचूक ।
एक बिहान घाम झुल्कनुअघि
चरा जाग्नुअघि, दुनियाँ उठ्नुअघि
पुरानै दिन बिहान बनेर जन्मनुअघि
योद्धाले वाण हान्यो
बलियो, तीक्ष्ण र अचूक ।
वाणको सरसराहटले चराहरु जागे
पहेंलिएको घाम मुस्कुराउँदै झुल्क्यो
गाउँलेहरु जागे, जागेकाले जगाए
र हेरे, लक्ष्यभेदी वेगिलो वाण
बलियो, तीक्ष्ण र अचूक ।
शक्तिका धरोहरहरु ढले
सत्ताका कुर्सीहरु लडे
दुर्भेद्य किल्लाहरु भेदन गरेर
बढ्दै गयो अघि त्यो वाण
बलियो, तीक्ष्ण र अचूक ।
एकाएक वाण दरबारको बगैंचामा पस्यो
अनि एउटा पोथ्रामा अल्झियो
खै कसरी निस्तेज बनेर
एउटा स्याउसँगै खस्यो त्यो वाण
बलियो, तीक्ष्ण र अचूक ।
कहाँ छन् ती बाँस दिने किसानहरु
के गर्दैछन् ताँदो दिने चर्मकार
अनि खै विश्वकर्मा र द्रोणाचार्यहरु
स्याउ खाँदैछ योद्धा वाण सिरानी हालेर
बलियो, तीक्ष्ण र अचूक ।
(युद्धप्रसाद मिश्रको १११ औं जन्मजयन्तीको अवसरमा रचित)